Galerie Nathalie Obadia is bijzonder trots om u de eerste tentoonstelling van Laure Prouvost in Brussel voor te stellen met als titel: REACHING HI HER GROUNDS FROM THE RUB HE SHE WE GROW. Laure Prouvost won in 2013 de Turner Prize. In 2019 vertegenwoordigde ze Frankrijk op de 58e Biënnale van Venetië (2019) met het paviljoen DEEP SEE BLUE SURROUNDING YOU / VOIS CE BLEU PROFOND TE FONDRE. Deze tentoonstelling was in 2020 te zien in Les Abattoirs (Toulouse) en loopt momenteel in het LaM (Villeneuve-d’Ascq). Laure Prouvost nam het voorbije jaar ook deel aan de 22e Biënnale van Sydney.

Laure Prouvost is een veelzijdig kunstenares. Ze construeert een grillig en poëtisch oeuvre, wars van conventies. Elke vorm van gezag die verband houdt met taal, de werkelijkheid of gevestigde concepten holt ze uit en ondermijnt ze binnen haar gevoelige, dynamische, eigenzinnige en droomachtige universum dat ze met veel humor opbouwt. Aan de hand van video’s, schilderijen, tekeningen, wandtapijten, glassculpturen, keramiek en performances schept Laure Prouvost meeslepende omgevingen. Ze stoffeert die met persoonlijke mythologieën en semi-fictieve verhalen die ze jaar na jaar verrijkt en nauwer met elkaar verweeft.
De kunstenares verkent de galerieruimte tot in de kleinste uithoeken en focust daarbij op de lente en de wedergeboorte van de natuur. In overeenstemming met dit seizoen en in reactie op de actualiteit brengt ze een ode aan het leven, vol hoop en optimisme.

De natuur heeft altijd een belangrijke plaats ingenomen in het werk van de kunstenares. Toen Laure Prouvost in 2018 uitgenodigd werd om te exposeren in het Palais de Tokyo, transformeerde ze de industriële architectuur van het gebouw in een verlaten tuin met postapocalyptische trekken. Hier, in de Galerie Nathalie Obadia, staat elke verdieping symbool voor een natuurlijke bloeifase. De uitbundige veelheid aan planten en organische motieven is typerend voor haar werk dat woekert in allerlei richtingen en dat genereus alle levensvormen verwelkomt in haar deels utopische en deels dystopische universum.

Het oeuvre van Laure Prouvost kenmerkt zich sinds geruime tijd ook door vrouwelijkheid en de meest sensuele attributen ervan: borsten, billen en zwangere buiken staan hier niet alleen symbool voor een vruchtbaar en koesterend leven, maar zijn ook een speelse, instemmende knipoog naar de emancipatie van de vrouw. Het vrouwelijke komt duidelijk tot uiting in de evocatie van een groeiende en bloeiende natuur. Verlangen vormt de kern van Prouvosts werken, ongeacht of zij de vorm aannemen van een weelderig silhouet dan wel van woekerende planten.

De kunst van Laure Prouvost is in eerste plaats intuïtief en zintuiglijk. Haar werk roept een fysieke en emotionele reactie bij de toeschouwer op. De kunstenares wil “onze werkelijkheid verrijken en onze belevingswereld uitbreiden (...). Haar doel is altijd om ons meer diepgaand te verbinden met wat we ervaren. Ze nodigt ons uit om andere perspectieven te hanteren en andere situaties te beleven”. De kunst van Laure Prouvost is tegelijk auditief, visueel en tactiel. Die combinatie bereikt de kunstenares door zich op een speelse manier verschillende media en materialen toe te eigenen: glas, papier, canvas, textiel, vloeistoffen, metaal, video... Als een echte ‘kneedster’ van beelden, materialen, talige uitdrukkingen en ambachtelijke bekwaamheden blijft de kunstenares haar wereld met een ontwapenende humor verder uitbouwen en verruimen.

Het tentoonstellingsparcours leidt de toeschouwer langs klimplanten en omvat ook een groot wandtapijt, dat geproduceerd werd volgens de aloude Vlaamse traditie. Het maken van tapijten is sinds 2014 een kernelement in de artistieke praktijk van Laure Prouvost. We zien bovendien een reeks ‘mirror paintings’ met bloemmotieven. Elk van deze schilderijen is zichtbaar dankzij een grote glazen luchter die geproduceerd werd in samenwerking met de Venetiaanse meester-glasmaker Berengo en die uit het water lijkt te zijn gehaald (een souvenir uit het verdronken Venetië of misschien rechtstreeks opgediept uit het kanaal van Brussel?). Daarnaast zijn er schilderijen die de mythische figuur van ‘Grandma’ doen herleven, ‘Resin Reliques’ die allerlei alledaagse voorwerpen in resine bevriezen en zo doen verworden tot archeologische getuigen van massaconsumptie, en zelfs vogelnesten. Deze vogelnesten, die voor het eerst hun opwachting maken in het oeuvre van de kunstenares, symboliseren het ontwaken en het tot leven komen. Op de begane grond van de galerij, voorheen een garage, wordt de bezoeker uitgenodigd plaats te nemen in een auto waarin een geluidsprojectie wordt afgespeeld. Dit klankwerk kwam tot stand in samenwerking met Paul Buck en Louis Shungu en is nauw verwant aan de stijl van de video-installaties van de kunstenares, namelijk absurde scripts, verwarrende associaties en suggestief gefluister creëren een surrealistisch klimaat waarin de omringende enscenering lijkt te participeren.